Stel je Jezus eens voor, met 5 mannen op weg. Ze zien eruit als werkmannen maar deze week is Jezus begonnen met “lesgeven” en de mannen zijn hun rabbi gaan volgen.
Deze mannen vragen zich af waar ze heen zullen gaan. Naar de woestijn! Denken Johannes en Andreas, dat deden ze met hun vorige meester ook. Ze baden en vastten dan uren in de verlaten heuvels. Je moet toch echt een soort kluizenaar zijn om Jezus stem te horen dus hij leidt ons vast naar een eenzame plek.
Actie, mouwen opstropen en aan de slag, denkt Petrus!
Gods mensen horen immers rond te trekken en te preken? Actie moet er komen!
Nathanaël was er van overtuigd dat ze naar een plek gingen om na te denken en te mediteren. Hij zag namelijk dat Jezus een nadenken persoon was, een man van bezinning die, net als hij, uren kon mijmeren over het leven onder een vijgenboom.
En Filippus? Hij is de enige die geen Joodse naam heeft. De Grieken kwamen als eerste bij hem toen ze naar Jezus gingen, misschien had hij wel connecties met Griekenland of had hij een zwak voor niet-Joden. Hij hoopte dan vast dat ze op zendingsreis waren naar een ver land weg van Judea.
Ze zullen het hem vast gevraagd hebben op een gegeven moment: “Rabbi, gaan we naar de woestijn? De tempel? De heidenen?” “Nee”, zegt Jezus dan.
We gaan naar een feest, naar een bruiloft!
Ik denk dat ze verbaas waren! Een bruiloft? Johannes de doper zou dat niet doen, daar wordt gedronken, gelachen, gedanst! Veel lawaai dus geen plek om te mediteren of te preken! Je vraagt je misschien af, hadden ze niets beters te doen op hun eerste tocht? Een boodschap verkondigen ofzo? Het antwoord staat in Joh 2:2:
‘en ook Jezus en zijn discipelen waren op de bruiloft uitgenodigd’.
Jezus is niet uitgenodigd omdat hij beroemd was, toen nog niet. Of voor de wonderen, die had hij nog niet verricht. Volgens mij vonden ze Jezus aardig! Gewone mensen wilden graag in zijn buurt zijn. Hij blies niet hoog van de toren, was geen heilig boontje. Hij hoefde niets te leren maar ging toch naar de synagoge. Hij kende hemelse muziek maar ging toch naar tollenaarsfeestjes. Hij moest de schepping redden maar ging toch 150 km lopen om naar een feestje te gaan!
Zijn geloof en Persoon maakten hem geliefd! Is dat bij ons ook zo?
Denken we niet vaak dat een goede christen een ernstige christen moet zijn? Of dat een discipel een serieus gezicht moet hebben? Moeten we niet zoveel van onszelf dat we vergeten een leuk persoon te zijn? Jezus laat ons zien dat hij naar een feest ging om plezier te hebben! Zijn vijanden vinden het zelfs wat teveel van het goede met zijn feestjes: Math 11:19
‘De Zoon des mensen is gekomen, Die wel at en dronk, en ze zeggen: Ziedaar, een vraatzuchtig mens en een drinker, een vriend van tollenaars en zondaars’.
Wanneer is er voor het laatst tegen jou gezegd dat je teveel plezier maakt?
Wat is er gebeurd? Zit ons pak te strak? Maken de kerkbanken ons stijf?
Jezus nam de tijd voor een feestje… Moeten wij dat ook niet eens doen?