Als ik mij in mijn werk moet voorstellen, zeg ik vaak als grapje dat ik zwerver ben. Ik zwerf van school naar school en bezoek jongeren die op school en thuis zijn vastgelopen. Aan de ene kant ben ik zo vrij als een vogel, maar aan de andere kant kom ik nogal wat tegen! Gelukkig kan ik iets voor de jongeren betekenen en mag ik helpen om een ommekeer te brengen in moeilijke situaties. Tijdens mijn begeleiding bid ik vaak tot God. Hij kent immers het hart van degene die tegenover mij zit! Ook bid ik vaak in de auto. Een prachtige plek om te bidden trouwens; je kan zonder gestoord te worden hardop van alles aan God vragen.
Een vraag die ik vaak aan jongeren stel is: ‘Hoe komt het dat je bent die je bent, dat je doet zoals je doet en je je voelt zoals je je voelt? Heeft het te maken met je genen, met je omstandigheden of spelen de keuzes die je maakt ook mee? Aan de eerste twee, genen en omstandigheden, kun je vaak niks doen. Maar keuzes maak je zelf. Door omstandigheden kun je je vaak slachtoffer voelen. Meestal is dat terecht, maar ik kom maar al te vaak mensen tegen die zich beter voelen in een slachtofferrol dan in een rol als regisseur. De vraag is: ben jij slachtoffer of regisseur? Welke rol levert je meer op? We kunnen dezelfde vraag ook ten aanzien van ons geloofsleven stellen. Ik zie veel christenen worstelen met hun identiteit. Wat mij opvalt in de slachtofferrol is dat er veel kritiek is op de kerk en op mensen die binnen de kerk werken. Lekker makkelijk! En ondertussen verzwelgen we ons in de slachtofferrol. Ik heb vanuit die houding nog nooit positieve veranderingen gezien. Het geeft ons een gevoel van macht wanneer we onze negatieve observaties aan andere mensen uitleggen. Hoe meer we andere mensen neerhalen, des te beter voelen wij onszelf. Veroordelend neerkijken is echter een eenzaam spel dat ons afsnijdt van mensen en van God. Zelfmedelijden plaatst ons in de rol van slachtoffer en dan lopen we het risico om die rol te houden.
Nee, dan zie ik liever dat je de rol van regisseur op je neemt. Durf te midden van de kerk en geloofsgenoten je identiteit in Christus actief bloot te geven. Doe iets, zodat jouw visie ook kan worden gedeeld binnen de gemeente en je mag bijdragen aan het kerk zijn in 2020. Jouw en mijn diepste identiteit ligt in ons christen zijn. Dat betekent dat ik persoonlijk en politiek oprecht wil wandelen op de weg die God in Zijn Woord wijst. Ook op het terrein van liefde, huwelijk en seksualiteit. Voor die leefregels wil ik uitkomen, ook als dat hard botst met de tijdgeest.
Maar de vraag is of het wel gebeurt bij gebed en verwachting van de Heilige Geest. Nee, ik bedoel niet of we wel eens zo nu en dan bidden, maar ik wil met klem vragen of onder alles een fundament van gebed ligt. Hebben we wel voldoende moed gehad om stil met onze handen in de schoot te wachten op duidelijkheid en leiding van de Heilige Geest? Nee, we moeten geen tegenstellingen creëren tussen gemeenteopbouw en gebed, maar wel prioriteiten stellen! First things first! Eerst bidden en eerst de Geest laten spreken.
Onze belijdenis zegt het heel erg duidelijk: Als ik Gods beloften geloof, en de Heilige Geest door het Woord in mijn hart laat werken, dan groeit er in mij de overtuiging: Zoals ik ben, met mijn fouten en gebreken, mag ik door genade het eigendom van de Heere Jezus zijn. En Hij leert mij iedere dag weer opnieuw Hem nodig hebben en bidden: ‘Bekeer mij, dan zal ik bekeerd zijn, want U bent de HEERE, mijn God.’ (Jeremia 31:18).
Heer, leer mij om me te richten op de goede dingen. Help me om minder te kijken naar slechte dingen. En Heer, zeg het mij direct als ik medelijden met mezelf begin te krijgen. Ik aanvaard de verantwoordelijkheid voor mijn houding, maar ik heb Uw hulp daar bij nodig.
Pieter van Eerde